Rampacquisitie

26 sep Rampacquisitie

Nadat we al lange tijd bekend zijn met de term ‘ramptoerisme’ zie ik een nieuwe, afschuwelijke, trend op dit terrein ontstaan: ‘rampacquisitie’. Ik zal even uitleggen wat ik daarmee bedoel. Het is het schaamteloos meeliften op de publiciteit van een ramp. Je eigen bedrijf en het werk dat je doet zichtbaar maken door eenvoudig het enorme leed van een ander te gebruiken. Vaak indirect maar soms ook heel direct. Met grote ogen en stijgende verbazing zie ik het steeds weer gebeuren als de wereld – en ons eigen land in het bijzonder – wordt geconfronteerd met een ramp. En ja, ik hoor je denken “wat doe je dan nu zelf met deze blog”? Die vraagt galmt ook door mijn hoofd. Echt, al jaren. En deze vraag heeft mij er dan ook steeds van weerhouden mijn ergernis naar buiten te brengen. Maar de roep vanuit het hart is groter dan de angst verketterd te worden. En ik weet dat er veel collega’s zijn die zich hier ook mateloos aan irriteren. Die, net als ik, ons vak besmet zien worden door een groeiende groep gehaaide pr mensen. Past ons hier dan niet dezelfde afstand en onzichtbaarheid die wij ons zo voorstaan wanneer we ons werk uitvoeren? Want dat is toch onze rol? Zo onzichtbaar mogelijk je taak vervullen zodat nabestaanden de ruimte krijgen om zich volledig te richten op het afscheid, hun verdriet en de moed bij elkaar te rapen om het ene been weer voor het ander te zetten. Dat is wat eenieder volgens mij doet die vanuit zijn werk betrokken is bij een schokkende gebeurtenis als de dood. Ik weet, we willen allemaal het allerbeste voor de achterblijvers. We doen ons werk met hart en ziel. En ja, ik weet ook dat acquireren een vies woord is in ons werk. En dat het dus steeds de grote vraag is hoe je dan aan werk komt. Hoe kun je op een gepaste manier zichtbaar zijn voor je klanten als die op hun kwetsbaarst zijn? Dat is inderdaad elke keer een lastige afweging. Maar ik zie nu een ontwikkeling in onze branche die ons meer kwaad doet dan goed. Ik zag het bij de MH-17 ramp, gezinsdrama’s, de dood van Anne Faber en ik zie het nu recent bij de ramp in Oss. En zo kan ik nog wel even doorgaan. De concurrentie wordt groter, sociale media belangrijker en de gekkigheid om in beeld te komen neemt almaar toe. Maar ik wil niets liever dan dat het vandaag nog stopt. Stop met de nieuwsberichten delen en je eigen verhaal en activiteiten daarbij promoten. Stop met vertellen hoe nabestaanden zich nu voelen of wat ze moeten doen (en dat ze natuurlijk jou kunnen inschakelen). Stop met sociale media inzetten om op de rampplek of (ja, echt!!!) in contact te komen met nabestaanden om maar werk te krijgen. Stop er alsjeblieft mee.

De media heeft de omslag al gemaakt. Van het beste verhaal, het eerste interview, de pijnlijkste foto’s is er meer besef vanuit journalisten dat het hier om gezinnen gaat die vanuit het niets worden geconfronteerd met het allergrootste leed. Zij houden zich steeds meer op gepaste afstand en gaan veel voorzichtiger te werk dan een aantal jaren geleden. Ja, het kan nog veel beter maar het begin is er. En ik weet ook: er zijn meer branches die bekend zijn met rampacquisitie. Denk maar aan de bevrijding van de jongens uit de Thaise grotten. Iets met de Tesla-topman en een onderzeeër. Deze hartenkreet is net zo goed voor hen bedoeld. Maar omdat ik nou eenmaal in het land van sterven en rouw werk, aan al mijn collega’s de oproep: zullen we afspreken dat onze branche vandaag nog de omslag in gang zet? Ja? Geweldig!