Doodgeboren kindje

17 mei Doodgeboren kindje

Deze week keek ik naar ‘After Inez’, een zweedse documentaire over het verlies van een doodgeboren kindje. Ik zag hem al een paar keer voorbij komen op televisie en social media, maar ik moest de moed nog vinden om hem te gaan kijken. ‘After Inez’ is het verhaal van Denize en Filip die, vlak voor de geboorte, hun dochter Inez verliezen. Denize bevalt van het overleden meisje en je valt direct binnen in de eerste uren na de geboorte. Je volgt het stel bij de begrafenis en in de periode erna. Het is zo aangrijpend en dichtbij (vaak letterlijk) dat ik me soms een zwaar ongepaste voyeur voelde op het aller kwetsbaarste moment van mensen die ik helemaal niet ken. Nu voel ik me dat wel vaker in mijn rol als uitvaartbegeleider, maar dan heb ik daar tenminste nog een nuttige taak te doen. En houd ik me daarnaast vaak even op afstand als het moment heel intiem of verdrietig is. De laatste momenten voordat de kist dicht gaat is daar een goed voorbeeld van. Maar nu, nu voelde ik de ongepastheid van ergens naar kijken waar ik geen rol, geen taak, geen plek heb. Zelfs het verdriet van moeder Denize, zittend in de kerkbank bij de afscheidsdienst, is van zo dichtbij gefilmd dat ik even weg wilde lopen. Het riep echter ook de vraag op of ik weg wilde lopen omdat het impertinent voelde of dat ik het verdriet van een moeder die haar kind verliest niet kon aanzien. Het was moeilijk dat te filteren en waarschijnlijk is het een combinatie van die twee.

De stilte van een baby in je armen die niet leeft, de diepe scheuren in al je hoop en verwachtingen, de zoektocht naar manieren om met dit verlies verder te leven. De documentaire brengt het op een prachtige, aangrijpende manier in beeld. Voor veel ouders die hetzelfde meemaakten zal het herkenning geven. Zeker ook de verschillen tussen Denize en Filip – en veel andere mannen en vrouwen – in omgaan met hun verdriet en pijn. Waar ik me als vrouw heel vanzelfsprekend kon identificeren met Denize – tijd nemen om te huilen en niet snappen waarom mannen aan het werk gaan alsof er niets gebeurd is – bleek ik opeens opluchting te voelen toen Filip aan het werk ging. Omdat hij uit de benauwdheid van thuis en dat verdriet wilde stappen. Opnieuw stelde ik mezelf een vraag: komt mijn opluchting voort uit de wens weg te willen vluchten uit de beklemmende sfeer van groot verdriet op dit beeldscherm, of was de opluchting het gevolg van inzicht in het feit dat met alledaagse dingen bezig zijn geen vlucht is maar zoeken naar invulling van de leegte die is ontstaan? En omdat het werk een groot deel van onze tijd in beslag neemt, is dat nu wellicht het meest voor de hand liggende alledaagse ding. Ook hier was het ongetwijfeld iets van beide.

‘After Inez’ heeft me meer geleerd en gegeven dan ik hier kan omschrijven. Het zou een veel te lang stuk worden. En daarnaast is het ook fijn om er zelf dingen uit te kunnen halen, zonder dat het al helemaal voorgekauwd is. Dus als je de moed bij elkaar hebt geraapt en het niet erg is om het komende uur met roodomrande ogen door te brengen, ga hem kijken. En misschien wil je ook jouw ervaringen delen. Onder dit bericht, of alleen met mij; hanneke@verlieskracht.nl. Ik zou dat heel mooi vinden!

Kijk hier de 2Doc: After Inez